انسان کامل انسانی است که استعدادها و ارزش‌های انسانی در او به طور هماهنگ و متوازن رشد کرده باشد؛ یعنی انسان آن وقت کامل است که فقط به سوی یک استعداد گرایش پیدا نکند و استعدادهای دیگرش را مهمل و معطل نگذارد و همه را در یک وضع متعادل و متوازن، همراه هم رشد دهد. قرآن از چنین انسانی تعبیر به «امام» می‌کند. ارزش‌هایی مانند عبادت، خدمت به خلق، آزادی، عشق و… گاه در وجود انسان‌هایی به صورت منفرد و به شکل افراطی ظهور می‌کند؛ یعنی مثلاً ممکن است کسی برای خدمت به خلق اهمیت زیادی قائل باشد اما به عبادت چندان اهمیتی ندهد و بالعکس. این‌گونه بودن به معنی رشد ناهماهنگ و نامتوازن ارزش‌هاست، در حالی که انسان کامل ـ یا به تعبیر قرآن «امام» ـ تمام این ارزش‌ها را در حد اعلی به طور هماهنگ در وجود خود تحقق بخشیده است.
برای توضیح بیشتر به کتاب «انسان کامل» ص 31-51 مراجعه نمایید.
